Wschodnia część masywu Tennengebirge w Austrii jest terenem eksploracji jaskiniowej grotołazów z Żagania od 1979 roku. W tym rejonie krasowym o powierzchni około 16 km kw. odkrytych i poznanych zostało ponad 200 jaskiń. Zdecydowana większość z nich to jaskinie pionowe, o bardzo małych rozciągłościach, położone na krasowym plato pod szczytami Bleikogel, Langwand i Breitstein oraz na północ i wschód od szczytu Gr. Griesskogel. Tylko nieliczne są dłuższe i bardziej skomplikowane morfologicznie, posiadające obszerne piętra poziomych galerii.

 

Eksploracja rejonu jest prowadzona systematycznie przez coroczne wyprawy klubowe. Na znaczące wyniki w tych działaniach trzeba nieraz jednak czekać dłużej. Pierwsza wyprawa, zorganizowana w 1979 r. przez grotołazów ze Speleoklubu Bielsko Biała przy współudziale Bobrów, była wyprawą rekonesansową w nowy, dziewiczy rejon. Stwierdzono wtedy, wbrew wcześniejszym przypuszczeniom, wielkie możliwości eksploracyjne, odkryto i poznano (przynajmniej częściowo) piętnaście jaskiń. Pierwszy sukces nastąpił już na trzeciej wyprawie, w 1981 r. W studni „Hades”, oznaczonej symbolem P-14, osiągnięto głębokość –455 m (po korekcie pomiarów -420 m) i została ona tym samym na 13 lat najgłębszą jaskiniową studnią na świecie. Równocześnie prowadzono działalność  odkrywczą w rozwijających się jaskiniach P-19 (Czerwony Pająk) i P-4 (Meandrująca), której poświęcono praktycznie w całości kolejne trzy wyprawy (1983, 1984, 1986). W efekcie tych prac, zimą 1986 roku, żagańscy grotołazi dotarli w Jaskini Meandrującej do głębokości –1029 m. Jaskinia Czerwony Pająk osiągnęła wtedy głębokość tylko –138 m, ale dobrze się rozwijała w poziomie jako jedna z nielicznych jaskiń piętrowych w Tennengebirge. Po dotarciu na dno  jaskini Meandrującej wyprawa w 1988 roku  była ukierunkowana na poszukiwanie nowej, dużej jaskini. Znaleziono taką i poznano do głębokości –559 m. Była to Jaskinia Kaskadowa (P-28), w której ciągle istnieje możliwość dalszej eksploracji, jednak znacznie utrudnia ją woda płynąca w bardzo ciasnej poziomej szczelinie. Również kilka wypraw zajęła eksploracja Jaskini Hedwigshöhle P-35 (inna nazwa to Bleikogelhöhle), także odkrytej w 1988 r. Dno tej jaskini położone na głębokości –1014 m osiągnięto dopiero na wyprawie w 1996 r., a rok później poznano drugie dno na głębokości –1023 m. Jest to druga we wschodniej części Tennengebirge jaskinia o głębokości przekraczającej 1000 m i wyeksplorowana całkowicie przez polskich grotołazów (z Żagania, Bielska Białej, Gorzowa, Wałbrzycha i Warszawy). Pod koniec lat 90-ych wyprawy żagańskie skoncentrowały się na poszukiwaniu nowych jaskiń i powrotu do eksploracji Jaskini Czerwony Pająk. O ile w tych pierwszych nie zanotowano znaczących osiągnięć, to w Czerwonym Pająku puściło i to w kilku miejscach. Już w 1999 r. osiągnięto w niej głębokość –440 m, a długość korytarzy wzrosła do ok. 3,2 km. Nie zakończono jeszcze eksploracji i z pewnością żagańscy grotołazi wrócą do tej jaskini. Znaleziono też w jej pobliżu kolejne duże jaskinie: Pod Modrzewiem (P-77) i Pod Śnieżnymi Korkami (P-84). Głębsza P-77 nie skończyła się, a eksplorację przerwano, podobnie jak w P-19 i w P-28, z powodu ciasnot i wody. W P-84 zakończono w zasadzie eksplorację z długością korytarzy 3,6 km i głębokością –280 m. Być może jednak istnieje możliwość połączenia jaskiń P-19, P77 i P-84, gdyż znajdują się dość blisko siebie i posiadają bardzo podobną morfologię, co może świadczyć o ich wspólnym pochodzeniu. Od 2003 roku wyprawy były poświęcone głównie jaskini P-D.12 JackDaniel’s. W sierpniu 2004 r. osiągnięto dno ciągu wschodniego na głębokości –615 m, w ciągu południowo-zachodnim –748 m w 2007 r., a w 2008 -691 m  wyczerpując możliwości kontynuacji jaskini w tym kierunku. Dalszą działalność (od 2008 r.) skupiono na eksploracji odchodzących na północ Partii Karkonoskich i Galerii Koziorożców z naciekowymi korytarzami i studniami.  W 2012 roku długość korytarzy w jaskini wzrosła do 8370 m i jest to największa jaskinia wyeksplorowana przez Speleoklub Bobry...